Toen ik was een meisje, ik las het boek voor de eerste keer (in het engels natuurlijk). Het raakte mij. Het werd een van mijn favoriete boeken. Anne was als een vriend voor mij. Omdat ik jong was begreep ik haar problemen met haar moeder en dergelijke. Nadat ik dit boek had gelezen, las ik meer boeken over de Holocaust en de tweede wereld oorlog. Ik wilde meer over Anne te weten komen maar het was moeilijk in de tijd voor het internet. Een grote wens voor mij werd Annes boek in het Nederlands, de taal waarin ze het dagboek schreef, te lezen. Ik wilde de Nederlandse taal leren.
Het is raar om een boek dat je zo goed kent in een andere versie te lezen. Er zijn zo veel nieuwe verhalen en details in deze versie. Ik denk dat sommige hadden moeten worden weggelaten. Het waren te persoonlijke gedachten. Maar in het algemeen was ik erg blij om nieuwe informatie over Anne en de andere schuilers/onderduikers. Omdat ik een volwassene ben, begrijp ik de volwassenen in het verhaal meer. De gedachten en gevoelens van een "bakvis" zijn nu vreemder, maar ze helpen me herinneren hoe het was om die leeftijd te zijn.
Vandaag heb ik mijn doel ongeveer bereikt. Ik las het boek, maar mijn Nederlands is niet zo goed. Ik denk dat ik het boek een andere keer moet lezen nadat ik meer Nederlands heb gesturdeerd. Ik las het boek op hetzelfde moment als de Engels versie, en dat was voor mij een goede methode. Op deze manier kon ik het verhaal beter begrijpen, maar nog niet niet elk woord.
No comments:
Post a Comment